Rozwój broni pancernej na świecie po zakończeniu I wojny światowej sprawił, że pojawiła się potrzeba zaopatrzenia Wojska Polskiego w odpowiednią broń przeciwpancerną. Polskie dowództwo rozważało wiele możliwości, starano się opracować własny projekt działka ppanc. (40 mm armatka ppanc. wyprodukowana w Zakładach Starachowickich, oraz 47 mm armatka ppanc. konstrukcji firmy "Pocisk S.A."). Po nieudanych próbach skonstruowania własnej armatki, zdecydowano się szukać odpowiedniej konstrukcji za granicą. Wybór padł na szwedzką firmę Bofors i jej armatki kal. 37 mm (oryginalne oznaczenie L/45 ). W grudniu 1935 roku zawarto z firmą Bofors kontrakt na dostawę 300 działek (na tylko tyle zgodzili się Szwedzi). Pierwsza partia 40 działek dotarła do Polski na przełomie lutego i marca 1937 roku. W tym czasie również polskie zakłady podjęły się produkcji tych działek. Wszystkie działka ppanc. 37 mm wszedły do uzbrojenia Wojska Polskiego pod nazwą 37 mm wz. 36. Działka te były bardzo dobre. Z odległości 100 m potrafiły przebić pancerz o grubości do 40 mm przy uderzeniu pod kątem 30 stopni. Zapewniało to skuteczne działanie działek 37 mm przeciwko wszystkim typom pojazdów pancernych użytych przez Wehrmacht w Kampanii Wrześniowej. Przeprowadzone na przełomie 1935 i 1936 roku studia nad planem rozbudowy sił zbrojnych spowodowały dokonanie rewizji w wysokości zaopatrzenia piechoty w broń ppanc. Dlatego Sztab Główny przewidywał, że aby zorganizować skuteczną obronę przeciwpancerną, należy przeznaczyć dla dywizji piechoty od 38 do 48 działek ppanc. z rozliczeniem:
2 działka na batalion piech.,
4 działka na pułk piech.,
od 6 do 18 działek na szczeblu dywizji piech.
Uzbrojenie Wojska Polskiego w działka ppanc. miano zrealizować w 3 fazach: pierwsza przewidywała realizacją uchwały KSUS z października 1935 roku; druga zakładała wyposażenie w działka baony piechoty; trzecia zakładała wyposażenie dywizji piechoty w 18 działek ppanc., oraz miano utworzyć rezerwę strategiczną na 6 miesięcy wojny.
Działko kal. 37 mm wz. 36 Bofors
W pierwszej fazie Wojsko Polskie miało otrzymać 684 działka, w drugiej 782, a w trzeciej - ostatniej - 1572, co daje łączną ilość 3038 działek. Wybuch wojny nie pozwolił zrealizować tych zamierzeń. Do września 1939 roku wyprodukowano 900 działek 37 mm w zakładach Stowarzyszenia Mechaników Polski z Ameryki w Pruszkowie oraz w nowej fabryce H. Cegieskiego w Rzeszowie. Wraz z 300 działkami dostarczonymi przez Szwedów otrzymano liczbę 1200 działek, co było ponad 1/3 planu uzbrojenia wojska w broń ppanc. Oprócz produkcji dla Wojska Polskiego, działka te trafiły na sprzedaż za granicę - głownie do Hiszpanii, Anglii i Rumunii. Łącznie sprzedano do tych krajów ok. 250 działek, które bardziej przydałyby się w Polsce w czasie Kampanii Wrześniowej...
Oprócz armatki ppanc. kal. 37 mm powstała także jej wersja czołgowa, montowana w wieżach czołgów 7 TP i innych prototypowych konstrukcji.
________________________________________
Dane taktyczno-techniczne armatki ppanc. kal. 37 mm wz. 36 Bofors:
Kaliber: 37 mm,
Obsług: 5 żołnierzy,
Ciężar: - na stanowisku bojowym - 380 kg,
- na stanowisku marszowym - 900 kg,
- ciężar przodka z amunicj - 520 kg,
Wymiary (położenie marszowe, bez przodka): - długość - 3 050 mm,
- szerokość - 1 220 mm,
- wysokość - 1 010 mm,
Długość lufy w kalibrach: 45,
Donośność maksymalna: 7 100 m,
Maksymalny kąt podniesienia lufy: - 10 / +25º
Wysokość linii ognia: 620 mm,
Waga pocisku: 18,8 - 20,3 kg.
Prędkość początkowa pocisku: 800 m/s,
Szybkostrzelność w strz/min: 10,
Amunicja: - pocisk ppnc. ze smugaczem,
- pocisk ppanc.,
- odłamkowo burzący,
Masa naboju: 1,45 kg,
Masa pocisku: 0,7 kg,
Tarcza obronna: pancerna, o grubości 4 mm,
Przebicie płyt pancernych: z 1 000 m płyta panc. o grubości do 25 mm,
Celownik: teleskopowy, o polu widzenia; i powiększeniu 1:4,
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
Album
