Brakuje bardzo istotnej twierdzy, wchodzącej w skład pasa umocnień Cesarstwa Niemieckiego, i najważniejszej twierdzy Śląskiej początku XX wieku.
Wrocław był wówczas siedzibą VI Korpusu Armijnego, i znajdował się około 40 kilometrów od granicy rosyjskiej. Pierwsza wiążąca decyzja o budowie twierdzy zapadła w maju 1889 roku. Jeszcze w tym roku zaplanowano przebieg pasa umocnień i zadecydowano że budowa ruszy w chwili wybuchu wojny. Jednakże w 1890 roku, przemyślano sprawę i stwierdzono że przewidziana rozbudowa nie zmieści się w planowanym okresie rosyjskiej mobilizacji (6 tygodni) w związku z czym postanowiono wybudować pierwsze schrony piechoty.
Do roku 1901 ukończono zasadniczy pierścień schronów piechoty których było 19, każdy mógł pomieści 250 żołnierzy. Najsilniejsze umocnienia były na pólnocy, na południu linia fortyfikacji dotykała nasypu kolejowego który był główną przeszkodą , przewidzianą do rozbudowy w razie wojny.
Te schrony piechoty miały być tylko zabezpieczeniem dla piechoty broniącej polowych baterii artyleryjskich. Wszystko zmieniły doświadczenia wojny japońsko - rosyjskiej z 1905 roku. Wówczas ciężar obrony przeszedł na piechotę i trochę inaczej traktowano umocnienia Wrocławia. W przecięgu paru lat między 1906 a 1910 a potem 1912 większość schronów przebudowano. 5 z nich przekształcono w forty piechoty z jedynymi w Polsce ...