O relacjach polsko-niemieckich raz jeszcze

Wystawa "Polacy i Niemcy. Otchłań i nadzieja". Furtka w śœlepym zaułku



Czy cośœ takiego jak "obiektywna" wersja historii, którą symuluje wystawa w Berlinie, w ogóle istnieje? Udając, że tak jest, nie przełamie się ignorancji, nie wzbudzi się ożywczej kontrowersji



Wystawa "Polacy i Niemcy. Otchłań i nadzieja", którą w Niemieckim Muzeum Historycznym w Berlinie otwarto 27 maja, to triumf polskiej polityki historycznej. Jest na niej wszystko to, czego domagaliśœmy się w prowadzonej przez lata z Niemcami "wojnie o pamięć". Kto jest katem, a kto ofiarą, rozstrzygnięto bez niedomówień. Druga wojna śœwiatowa dominuje w ekspozycji obejmującej ostatnich 250 lat. Pokazano tragedię polskiej ludnośœci cywilnej w czasie okupacji hitlerowskiej, cierpienia trzech milionów robotników przymusowych i kolonizację ziem polskich (Zamojszczyzna). Dużo miejsca zajmuje Polskie Państwo Podziemne i Powstanie Warszawskie. Wypędzenie Niemców jest obecne, ale w stosownym kontekśœcie. Niemieccy okupanci zaśœ to nie anonimowi naziśœci, lecz konkretne osoby. Jak Heinz Reinefarth, dowódca grupy bojowej, która w pierwszych dniach Powstania Warszawskiego rozstrzelała tysiące cywilów, a po wojnie adwokat i funkcjonariusz organizacji wypędzonych. O tym, że Niemcy chcieli obrócić Polaków w naród niewolników, dowiedzieć się można z rzutowanych wielkimi literami na śœcianę cytatów ...