FORUM OCALIĆ OD ZAPOMNIENIA Strona Główna FORUM OCALIĆ OD ZAPOMNIENIA
ROK ZAŁ. 2006

www.stowarzyszeniebastion.com

FAQFAQ  SzukajSzukaj  UżytkownicyUżytkownicy  GrupyGrupy
RejestracjaRejestracja  ZalogujZaloguj  AlbumAlbum

Odpowiedz do tematu
Poprzedni temat :: Następny temat

Tagi tematu: klasy, okretow, podwodnych, rosyjskich

Klasy rosyjskich okrętów podwodnych
Autor Wiadomość
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 00:24   Klasy rosyjskich okrętów podwodnych

Okręty podwodne projektu 971 - radzieckie wielozadaniowe okręty podwodne z napędem atomowym. W kodzie NATO okręty noszą oznaczenie Akuła (radzieckie oznaczenie - Szczuka-B). Zgodnie z tą klasyfikacją wyróżniono trzy podwersje: Akuła I, Akuła Improved i Akuła II.



Prace nad nowymi okrętami podwodnymi o kadłubie wykonanym ze stali o podwyższonej wytrzymałośœci, które otrzymały oznaczenie projekt 971 rozpoczęły się w 1976 roku. Początkowo planowano budowę okrętów o kadłubach wykonanych z tytanu, jednak brak niezbędnej infrastruktury i wysokie koszty sprawiły, że wybrano ostatecznie kadłuby stalowe. Budowę pierwszego okrętu typu 971 - K-284 "Puma" rozpoczęto w stoczni w Komsomolsku nad Amurem w 1980. Wodowanie okrętu nastąpiło 6 października 1982, a wejśœcie do służby 30 grudnia 1984.



Kadłub okrętu wykonany jest ze stali o wysokiej wytrzymałośœci, dzięki czemu okręt może zanurzać się na głębokośœć około 500 m. Wytrzymałośœć takiego kadłuba jest jednak znacznie gorsza w porównaniu do kadłuba wykonanego z tytanu. Podwójny kadłub okrętu podzielony jest na 8 przedziałów. W okrętach projektu 971A (Akuła II) zastosowano aktywny układ tłumienia drgań systemu napędowego dzięki któremu należą one do najcichszych okrętów podwodnych na śœwiecie.



 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 00:26   

Okręty podwodne projektu 705 - radzieckie okręty podwodne z napędem atomowym. W kodzie NATO okręty nosiły oznaczenie Alfa. Dzięki tytanowemu kadłubowi okręty te należały do najgłębiej zanurzających się okrętów podwodnych śœwiata. Jedynie "K-278 Komsomolec" charakteryzował się pod tym względem lepszymi osiągami.



Prace nad nowym okrętem podwodnym rozpoczęły się w ZSRR w 1957. Planowana jednostka miała spełniać bardzo wysokie wymagania. Od projektowanego okrętu wymagano, aby był w stanie dogonić każdą jednostkę pływającą nieprzyjaciela, wysoka prędkośœć miała także umożliwić uniknięcie ataków ze strony broni przeznaczonej do zwalczania okrętów podwodnych, a także umożliwić wyjśœcie zwycięsko z konfrontacji z okrętami podwodnymi nieprzyjaciela. Okręt miał być trudny do wykrycia dzięki kształtowi kadłuba, niewielkim rozmiarom i zdolnośœci do zanurzania się na bardzo duże głębokośœci.



Nowe rozwiązania techniczne, które planowano zastosować na okrętach projektu 705, testowano na dośœwiadczalnym pojedynczym okręcie projektu 661, który wszedł do służby w 1969.



Budowę okrętów 705 rozpoczęto w 1974 w stoczni w Leningradzie i Siewierodwińsku. Pierwszy okręt wszedł do służby w 1977. Jednostki typu 705 traktowano jako platformy dośœwiadczalne do testowania nowych rozwiązań technicznych w zakresie uzbrojenia, napędu i konstrukcji kadłuba. W 1983 po zbudowaniu 7 jednostki zakończono produkcję okrętów tego typu.



Pierwszy okręt typu 705 został wycofany ze służby w 1987, cztery kolejne do roku 1992. Ostatni okręt wycofano ze służby w 1995.



 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 00:28   

Okręty podwodne projektu 670 (typu Skat / Skat-M, kod NATO: Charlie) – radzieckie atomowe okręty podwodne przeznaczone do zwalczania lotniskowcowych grup uderzeniowych, pierwsze okręty w siłach Marynarki Wojennej ZSRR zdolne do podwodnego odpalania manewrujących pocisków przeciwokrętowych.



Okręty tego typu produkowane były w dwóch wersjach:



* 670 Skat (Charlie I)

* 670M Skat-M (Charlie II)



Projekt 670 zaplanowano jako niewielki okręt podwodny przeznaczony do masowej produkcji. Pod względem możliwośœci miał być porównywalny do projektu 661 (Papa), który ze względu na wysokie koszty nie mógł zostać wprowadzony do produkcji seryjnej (tylko jeden okręt tego typu został zbudowany). Podobnie jak w amerykańskich okrętach podwodnych, do napędu użyto pojedynczego reaktora (VM-4 chłodzonego wodą pod ciśœnieniem) oraz pojedynczego wału śœrubowego, inaczej niż na innych radzieckich okrętach, do napędu których stosowano dwa reaktory i dwa wały. Moc pojedynczego reaktora w praktyce okazała się zbyt niska, co przełożyło się na prędkośœć maksymalną około 24 węzłów, niewystarczającą do dotrzymania kroku lotniskowcom rozwijającym prędkośœci rzędu 30 w.



Na jednostkach typu Charlie wyeliminowano wiele problemów dręczących poprzednie okręty o podobnym zastosowaniu (typu Echo). Po raz pierwszy użyto systemu namierzania celu korzystającego z danych dostarczanych przez zwiad satelitarny, lecz nadzieje w nim pokładane nie spełniły się i Charlie pozostał zależny od tradycyjnego zwiadu powietrznego.



Według założeń Charlie miał być przystosowany do przenoszenia ośœmiu pocisków rakietowych P-120 Malachit (w kodzie NATO SS-N-9 Siren), które miały być użyte na okrętach typu Papa. Pociski nie zostały jednak dostatecznie przygotowane, z tego też powodu zdecydowano się na użycie rakiet P-70 Ametyst (SS-N-7 Starbright), czyli wersji rozwojowej pocisku P-15 Termit (SS-N-2 Styx). Niewielki zasięg pocisków P-70 wymagał znacznego zbliżenia się do atakowanego celu, ale dzięki temu wyeliminowana została koniecznośœć instalowania na okręcie dodatkowych urządzeń i radarów do korekcji kursu pocisku po odpaleniu, a także umożliwiło to stosowanie taktyki typu "wystrzel i zapomnij". W latach 1967 – 1972 zbudowano 11 jednostek typu Charlie I w tempie około dwóch okrętów na rok. W 1972 rozpoczęto budowę typu Charlie II, na którym można już było zastosować pociski P-120 o dwukrotnie większym zasięgu niż P-70, a także unowocześœniony system kierowania ogniem. Do 1980 roku zbudowano jedynie 6 jednostek tego typu. Typ Charlie III nigdy nie został zrealizowany. Do 1995 roku ze służby wycofano wszystkie jednostki.



23 czerwca 1983, K-429 zatonął na Morzu Beringa, lecz został podniesiony z dna i powrócił do służby. 13 wrześœnia 1985 okręt zatonął ponownie, w wyniku czego śœmierć poniosło 16 członków załogi, a dowódca jednostki trafił do więzienia. W styczniu 1988 inny okręt, K-43 został wydzierżawiony indyjskiej marynarce, gdzie służył jako INS "Chakra" do stycznia 1991.









 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 00:29   

Okręty podwodne projektu 667 to seria radzieckich okrętów podwodnych z napędem atomowym przenoszących rakiety balistyczne. Projekt okrętów powstał w połowie lat 60 a ostatnie znacznie różniące się od pierwowzoru jednostki wyprodukowano na początku lat 90. W kodzie NATO jednostki tego typu nosiły oznaczenia Yankee I,Yankee II, Delta I, Delta II, Delta III, Delta IV.



Odpowiedzią ZSRR na amerykańskie okręty podwodne z napędem atomowym wyposażone w pociski balistyczne Polaris były okręty podwodne projektu 667. Pierwsza seria jednostek otrzymała oznaczenie 667A Nawaga - (w kodzie NATO Yankee I). Próby morskie pierwszej jednostki miały miejsce w 1966 a do służby weszła ona w 1967. W latach 1966 - 1974 stocznie w Siewierodwińsku i Komsomolsku wyprodukowały 34 jednostki tego typu.



Wprowadzenie do użycia nowych dwustopniowych rakiet balistycznych które były większe od dotychczas stosowanych spowodowało koniecznośœć wprowadzenia do projektu istotnych zmian. Wydłużone o 10 metrów jednostki z powiększoną o 2000 ton wypornośœcią otrzymały oznaczenie 667B Murena - (w kodzie NATO Delta I). W latach 1972 - 1977 zbudowano 18 jednostek tego typu.



Opracowanie nowych wielogłowicowych pocisków balistycznych wymusiło kolejne zmiany w konstrukcji okrętów. Okręty z powiększonymi przedziałami wyrzutni rakiet i ze zwiększoną o 500 ton wypornośœcią otrzymały oznaczenie 667BDR Kalmar - (w kodzie NATO Delta III). W latach 1976 - 1982 wybudowano 14 okrętów tego typu.



 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 00:30   

Okręt podwodny projektu 641 – typ radzieckich okrętów podwodnych, budowanych od 1957 do 1983 roku. Na Zachodzie typ znany pod kryptonimem typu Foxtrot nadanym przez NATO. Wybudowano 75 jednostek tego typu, z czego dla marynarki radzieckiej powstało 58 okrętów (w latach 1957-71), 8 dla Indii (1967-73), 6 dla Libii (1976-82) oraz 3 dla Kuby (1978-83).



W polskiej marynarce wojennej służyły dwie jednostki tego typu, ORP Wilk (1987-2003) i ORP Dzik (1989-2003).



Okręty podwodne projektu 641 to konwencjonalne jednostki do wykonywania operacji pokojowych i wojennych na wszystkich morzach i oceanach. Jednak ich wielkośœć i możliwośœci, wskazują raczej na zastosowanie na dużych akwenach.



Maksymalna głębokośœć zanurzenia (240m, gwarancja producenta do 270m) była nie do wykorzystania w pełni na Bałtyku, który jest morzem stosunkowo niedużym i płytkim (wyjątkiem jest tu tzw. głębia Landsort - inaczej głębia gotlandzka).



Jak większośœć okrętów tej klasy, OP 641 był okrętem do wykonywania szybkich działań ofensywnych, ale idealnie nadawał się również do patrolowania dużych obszarów morskich.



Budowa OP 641 pozwalała na zabranie dużych ilośœci paliwa, żywnośœci i uzbrojenia - co umożliwiało przebywanie okrętu w morzu 60 dni a w warunkach wojennych 90 dni.



Kadłub lekki - zbudowany z blachy stalowej o śœredniej grubośœci od 2 do 3 mm, nadawał okrętowi opływowy kształt (OP 641, pomimo całkowitej długośœci - 91,4 m, cechował się lekką, zgrabną sylwetką), a ponadto był warstwą osłaniającą systemy zewnętrzne oraz kadłub mocny - inaczej szczelny.



Kadłub mocny - zbudowany z blachy stalowej o śœredniej grubośœci ok. 27 mm, zawierał pomieszczenia dla załogi oraz wszystkie urządzenia i systemy potrzebne do prawidłowego funkcjonowania okrętu, zarówno na - jak i pod powierzchnią wody. Do kadłuba mocnego, zalicza się również „kiosk”, z którego można m.in. sterować okrętem lub oglądać powierzchnię morza przez peryskop.



Pomiędzy kadłubami, usytuowane były m.in. butle ze sprężonym powietrzem, zbiorniki balastowe, anteny hydrolokacyjne.



 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 00:31   

Okręty podwodne projektu 651 - typ radzieckich uderzeniowych okrętów podwodnych o napędzie diesel-elektrycznym, uzbrojonych w pociski rakietowe. W latach 1962 - 1968 zbudowano 16 okrętów tego typu. W kodzie NATO nosiły oznaczenie Juliett.



W 1955 w ZSRR rozpoczęto prace nad pociskiem manewrującym który był by odpowiedzią na amerykański pocisk Regulus. Efektem tych prac był pocisk P-5 który przystosowano do odpalania z przerobionych okrętów podwodnych projektu 613. Było to rozwiązanie tymczasowe i dla nowych pocisków projektowano od podstaw nowe okręty podwodne. Początkowo okręty projektu 651 wyposażone były w pociski P-5, które były przystosowane do atakowania celów naziemnych za pomocą głowic atomowych. Pociski mogły być odpalane jedynie w wynurzeniu. Zastosowanie pocisków P-5 w tej roli przestało odgrywać pierwszoplanową rolę z chwilą wprowadzenia do użycia pocisków balistycznych wystrzeliwanych z okrętów podwodnych projektu 658. Dopiero w 1964 okręty projektu 651 wyposażano w nowsze pociski P-6 przeznaczone do atakowania okrętów nawodnych znajdujących się poza horyzontem za pomocą głowic atomowych lub konwencjonalnych. Głównym celem nowych pocisków miały być amerykańskie lotniskowce. Do wstępnego wskazywania celów wykorzystywano samoloty rozpoznawcze Tu-95RC. W połowie lat 70 na uzbrojenie okrętów weszły także nowe pociski P-500 Bazalt.



Okręty projektu 651 zostały zastąpione przez nowsze okręty z napędem atomowym, które, w przeciwieństwie do swoich poprzedników, mogły wystrzeliwać pociski manewrujące w zanurzeniu. Istotną wadą jednostek typu Juliett był także sposób naprowadzania ich pocisków przeciwokrętowych P-6, w którym okręt musiał pozostawać na powierzchni do czasu uchwycenia celu przez głowicę rakiety, kiedy to operator dokonywał wyboru celu. Ostatni okręt tego typu został wycofany ze służby w 1994. Jeden z okrętów jest obecnie okrętem-muzeum w PeenemĂźnde (obecne oznaczenie U-651).



 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 00:33   

Projekt 877 Paltus (Kilo w kodzie NATO) - typ radzieckich konwencjonalnych okrętów podwodnych o napędzie diesel-elektrycznym. Istnieje nowsza wersja znana jako Projekt 636 (Improved Kilo w kodzie NATO)



Okręt został zaprojektowany w celu zwalczania żeglugi i innych okrętów podwodnych na relatywnie płytkich wodach. Należy obecnie do najcichszych okrętów na śœwiecie w związku z czym wykrycie zanurzonego okrętu jest bardzo trudne.



* Wyposażenie elektroniczne: stacje radiolokacyjne i hydroakustyczne; radia; radary; systemy łącznośœci i obserwacji

* Budowa: Stocznia Sudomech w Leningradzie, obecnie Stocznia Nowej Admiralicji w Sankt Petersburgu

* Projekt: biuro konstrukcyjne CKB MT "Rubin" w Leningradzie, obecnie Sankt Petersburg





 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 00:36   

Okręty podwodne projektu 613 - typ radzieckich śœrednich okrętów podwodnych o napędzie dieslowskim. Budowane były w latach 1950-1958. W kodzie NATO oznaczone jako Whiskey.



Projekt 613 czerpał z dośœwiadczeń niemieckiego U-boota typ XXI, których dokumentację, 4 okręty oraz kilkadziesiąt nieukończonych jednostek Rosjanie zdobyli pod koniec wojny. Nowy radziecki projekt nie był jednak kopią U-boota, lecz dalszym ogniwem rozwojowym przedwojennej linii śœrednich radzieckich okrętów podwodnych serii IX (typu S), adaptującym cz궜ć zaawansowanych niemieckich rozwiązań technicznych, m.in. kształt kadłuba lekkiego, chrapy i rozwiązania zmierzające do wzrostu prędkośœci podwodnej. W przeciwieństwie do oceanicznego Typu XXI, radzieckie okręty miały jednak mniejszą wypornośœć, zasięg i autonomicznośœć i były przewidziane przede wszystkim do operowania na mniejszych akwenach. Po raz pierwszy we flocie radzieckiej okręty otrzymały dośœć bogate wyposażenie radioelektroniczne.



Wstępny projekt zaakceptowano w październiku 1947, projekt techniczy w 1948. Budowę prototypowego okrętu S-61 ropzpoczęto 11 kwietnia 1950, zwodowano go 22 lipca 1950, a przyjęto okręt do służby 24 maja 1952 (przed nim przyjęto do służby okręt S-80 - 2 października 1951). Wyprodukowano następnie do 1958 roku aż 215 okrętów tego typu, a następnie dalsze 21 okrętów na licencji w Chinach - była to najliczniejsza seria okrętów podwodnych zbudowana po wojnie. Budowano je przede wszystkim w stoczni nr 112 Krasnoje Sormowo w Gorki i nr 444 w Nikołajewie, a także w Leningradzie i Komsomolsku nad Amurem.



Od 1956 roku z okrętów demontowano uzbrojenie artyleryjskie, co zwiększyło prędkośœć podwodną z 13 do 13,6 w. Większośœć okrętów weszła do służby w radzieckiej marynarce wojennej, a około 40 wyeksportowano (Indonezja - 12, Egipt - 8 lub 10, KRLD - 4 lub 5, Polska - 4, Albania - 4, Syria - 3, Bułgaria - 2). Na podstawie licencji i w oparciu o radzieckie cz궜ci, od 1957 w Chinach zbudowano 21 okrętów.



12 okrętów radzieckich przebudowano na nosiciele pocisków rakietowych (6 - projektu 644 z dwoma pociskami P-5, 6 - projektu 665 z czterema pociskami P-5). 27 okrętów przebudowano według projektu 633W, miały one zwiększoną autonomicznośœć do 45 dni i nowocześœniejsze wyposażenie elektroniczne. Od 1961 cztery okrety przebudowano na okręty dozoru radiolokacyjnego proj. 640, z zamontowaną stacją radiolokacyjną obserwacji powietrznej MR-200. Kilkanaśœcie przebudowano na różne okręty dośœwiadczalne. W ZSRR większośœć okrętów projektu 613 wycofano w 1977, w niektórych marynarkach były używane do lat 90., m.in. w Chinach.



Okręt konstrukcji dwukadłubowej, całkowicie spawanej. Kadłub sztywny o przekroju cylindrycznym, dzielący się na 7 przedziałów, na zewnątrz kadłub lekki. Napęd: na powierzchni wody (lub pod chrapami): silniki diesla o mocy 4000 KM, pod wodą - silniki elektryczne o mocy 2700 KM.



* Autonomicznośœć: 30 dni



* Wyposażenie:

o aktywno-pasywna stacja hydrolokacyjna Tamir-5Ł pod nosem kadłuba

o pasywna stacja hydroakustyczna Fieniks pod kilem

o stacja radiolokacyjna Flag na podnoszonym maszcie



 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 00:37   

Okręty podwodne projektu 671 (typu Jorsz / Semga / Szczuka, NATO: Victor) – radzieckie atomowe okręty podwodne należące do klasy okrętów myśœliwskich, zaprojektowane do zwalczania wrogich okrętów podwodnych oraz do ochrony własnych jednostek i konwojów przed atakami nieprzyjaciela.



Wyróżnia się trzy wersje jednostek tego typu:



* 671 Jorsz (Victor I)

* 671RT Semga (Victor II)

* 671RTM Szczuka (Victor III)





[edytuj]



Projekt 671 powstał w 16. Biurze Projektowym "Malachit". Kropelkowy kształt kadłuba, umożliwiający osiąganie wysokich prędkośœci w zanurzeniu opierał się na rozwiązaniach amerykańskich, podobnie jak pojedynczy wał śœrubowy. Do napędu użyto 2 reaktory OK-300 VM-4, takie same jak na okrętach balistycznych typu Yankee i Delta. Dodatkowo na kadłubie zamontowano 2 śœruby napędzane silnikami elektrycznymi służące do operowania z małymi prędkośœciami. Budowa pierwszej jednostki, K-38 rozpoczęła się w Stoczni Admiralicji w Leningradzie (obecnie Sankt Petersburg) w 1965 roku i trwała 10 miesięcy. Okręt wszedł do służby w radzieckiej Flocie Pacyfiku 5 listopada 1967. Ogółem zbudowano 15 jednostek typu Victor I, które weszły do służby w latach 1967 – 1974. Cz궜ć z nich została w trakcie eksploatacji przystosowana do użytkowania sterowanych przewodowo torped TEST-68. Okręty te oznaczono jako 671B. Dwa kolejne wyposażono w nieakustyczny system detekcji Kolos i oznaczono jako 671K. Victor I okazał się szybszy od swojego amerykańskiego odpowiednika, czyli okrętów typu Sturgeon, ale był od nich o wiele głośœniejszy.



671RT Semga (Victor II) [edytuj]



Typ Victor II (671RT) został powiększony, dzięki czemu uzyskano przestrzeń na dodatkową ilośœć uzbrojenia i zamontowanie udoskonalonego systemu kierowania ogniem. Nowa generacja ciężkich torped kalibru 650 mm, które były dłuższe od wcześœniej stosowanych modeli wymusiła przebudowę i doposażenie przedziału torpedowego. W latach 1972 – 1978 weszło do służby jedynie 7 jednostek typu Victor II, ponieważ informacje uzyskane od wywiadu wykazały, że hałaśœliwe radzieckie jednostki są z łatwośœcią lokalizowane przez natowskie i amerykańskie systemy sonarowe. Z tego powodu produkcja została przerwana i konieczne stało się wprowadzenie kolejnej wersji z odpowiednimi modyfikacjami.



671RTM Szczuka (Victor III) [edytuj]



Kolejna wersja, 671RTM (Victor III) musiała zostać jeszcze bardziej rozbudowana, aby pomieśœcić izolację dźwiękową maszynerii oraz udoskonalone systemy elektroniczne, nawigacyjne i łącznośœciowe. Kadłub, cz궜ciowo wykonany z lekkich stopów został pokryty antyakustycznymi materiałami zmniejszającymi możliwośœć wykrycia jednostki. Victor III, jako pierwszy radziecki okręt podwodny wyposażony został w holowany zestaw sonarowy zamontowany na wierzchołku steru. W latach 1978 – 1992 do służby weszło 26 jednostek typu Victor III. Wiele z nich, zarówno w trakcie eksploatacji jak i na etapie produkcji doposażanych było w nowe systemy, takie jak system detekcji Kolos (te jednostki były oznaczane jako 671RTMK), zintegrowany system kierowania ogniem Viking czy też nowe samosterujące pociski S-10 Granat.







 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 00:39   

Okręty podwodne projektu 941 - rosyjski kryptonim projektu Akuła (ros. Акула, pol. rekin), w kodzie NATO typ Typhoon (Tajfun), atomowy okręt podwodny przenoszący rakiety balistyczne z głowicami jądrowymi. Okręty tego typu należą do klasy nazywanej w Rosji strategicznymi ciężkimi rakietowymi krążownikami podwodnymi.



Zbudowane w Związku Radzieckim Tajfuny to największe z podwodnych nosicieli rakiet balistycznych, wchodzą w skład strategicznych sił jądrowych. Zostały skonstruowane w oparciu o dwa równoległe kadłuby mocne obudowane wspólnym kadłubem lekkim. Każdy z sześœciu zbudowanych egzemplarzy ma na pokładzie 20 rakiet, w jednej rakiecie można zamontować do 10 głowic. Oprócz pocisków balistycznych uzbrojone są w 6 wyrzutni torped. Mogą przebywać w zanurzeniu do 180 dni.



 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 00:41   







Akula.
 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 00:42   

Okręty podwodne projektu 945 (typu Barrakuda / Kondor, NATO: Sierra) – radzieckie atomowe okręty podwodne należące do tzw. okrętów myśœliwskich ("hunter-killer"), przeznaczone do zwalczania jednostek pływających przeciwnika (nawodnych lub podwodnych).



Wyróżnia się dwie wersje jednostek tego typu:



* 945 Barrakuda (Sierra I)

* 945A Kondor (Sierra II)



Prace nad projektem 945 rozpoczęły się w marcu 1972 w 112. Biurze Projektowym "Lazurit". Nowa konstrukcja w założeniu miała stać się głównym okrętem myśœliwskim w siłach Marynarki Wojennej ZSRR. Przy jej opracowywaniu wykorzystano dośœwiadczenia zdobyte przy budowie pojedynczego okrętu typu Mike (K-278 "Komsomolec"). Pierwotnie planowano zbudowanie 40 okrętów tego typu, ale wysokie koszty produkcji sprawiły, że jedynie 4 jednostki weszły do służby w latach 1984 – 1993. W miejsce kolejnych jednostek zdecydowano się wprowadzić tańsze okręty typu Akuła.



Projekt 945, podobnie jak typ Alfa, wyposażony został w tytanowy kadłub, który był głównym czynnikiem wpływającym na wysokie koszty produkcji. Kadłuby produkowane były w stoczni Krasnoje Sormowo w Niżnym Nowogrodzie i następnie transportowane wodami śœródlądowymi do Siewierodwińska, gdzie dokonywano ich końcowej obróbki. Do napędu użyto reaktor OK-650, taki sam jak w okrętach typu Akuła i Mike.



Główne modyfikacje, którym poddano konstrukcję w ramach projektu 945A (Sierra II) to przede wszystkim powiększony kadłub – długośœć okrętu zwiększyła się o 5 metrów, a długośœć kiosku o 6 metrów. Przedłużenie kadłuba pozwoliło na powiększenie przedziału mieszkalnego oraz zainstalowanie dodatkowych elementów poprawiających wyciszenie okrętu. Zwiększenie kiosku umożliwiło montaż dwóch kapsuł ratunkowych (jednostki typu Sierra I wyposażone były w jedną kapsułę) przystosowanych do wynurzenia z głębokośœci do 1500 metrów. Zainstalowano również nowy, podobny do amerykańskich konstrukcji sonar, a przedział torpedowy został zmodyfikowany w celu przystosowania go do pocisków S-10 Granat.



Możliwośœci jednostek typu Sierra były szacowane na poziomie wczesnych wersji amerykańskich okrętów typu Los Angeles.



 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 00:43   

Okręty podwodne projektu 633 -(w kodzie NATO Romeo) typ radzieckich śœrednich okrętów podwodnych o napędzie diesel-elektrycznym. Okręty zaczęły wchodzić do służby w latach 50..



Prace nad okrętami projektu 633 rozpoczęły sie w sierpniu 1955. Konstruktorzy przy opracowywaniu nowych jednostek bazowali na rozwiązaniach zastosowanych w okrętach projektu 613. Na okrętach powiększono zbiorniki paliwa co spowodowało zwiększenie się ich zasięgu. Dopracowano także konstrukcję kadłuba dla maksymalnego zmniejszenia oporów hydrodynamicznych. Dzięki zastosowaniu stali o większej wytrzymałośœci zwiększeniu uległa operacyjna głębokośœć zanurzenia.



Stępkę pod pierwszy okręty typu 633 który nosił oznaczenie "K-350" położono 22 października 1957. Wodowanie nastąpiło 30 maja 1958 a wejśœcie do służby 26 grudnia 1959.



Zgodnie z opracowanymi w 1956 planami miało być zbudowane aż 560 okrętów tego typu, jednak z powodu sukcesów w opracowywaniu okrętów podwodnych z napędem atomowym ostatecznie w ZSRR powstały tylko 22 okręty tego typu.



W 1959 Chiny otrzymały od ZSRR dokumentację techniczną okrętów projektu 633 i po wprowadzeniu drobnych zmian rozpoczęły ich seryjną produkcję która miała miejsce w latach 1960 - 1964. Łącznie zbudowano tam 88 okręty które systematycznie modernizowane stały się także przedmiotem eksportu do Korei Północnej i Egiptu.



16 kwietnia 2003 na chińskiej wersji okrętu typu 633 Type-035AIP (wariant ES5E) kod NATO Ming III o numerze Nr. 361 z 12 Brygady Floty Morza Północnego (Bo Hei) podczas zanurzania w wyniku awarii włączył się silnik wysokoprężny który zużył cały tlen z wnętrza okrętu. W rezultacie zginęła cała 70 osobowa załoga okrętu. 25 kwietnia 2003 wynurzony peryskop okrętu zauważyli chińscy rybacy, okręt został doholowany do portu Dalian.



 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 00:45   

Okręty podwodne projektu 661 (rosyjska nazwa Anczar, w nomenklaturze NATO nazwany Papa) – typ radzieckiego atomowego okrętu podwodnego wyposażonego w tytanowy kadłub. Zbudowano tylko jedną jednostkę tego typu – K-162, która później przemianowana została na K-222.



W 1958 roku rozpoczęto prace nad projektem nowego, bardzo szybkiego okrętu, który miał przyczynić się do rozwoju nowych technologii i ulepszenia konstrukcji okrętów podwodnych. Budowa prototypu rozpoczęła się 28 grudnia 1963 w stoczni w Siewierodwińsku i trwała 5 lat – zakończono ją 21 grudnia 1968. Okręt wszedł do służby w radzieckiej Flocie Północnej 31 grudnia 1969 jako K-162.



Typ Papa zasłynął głównie dzięki ogromnej prędkośœci osiąganej w zanurzeniu – 44,7 węzła (82,8 km/h), dzięki czemu stał się najszybszym okrętem podwodnym na śœwiecie. Osiąganie tak wysokich prędkośœci umożliwiał w głównej mierze kadłub wykonany z tytanu, który znacznie zmniejszył wagę okrętu. Uzbrojenie jednostki stanowiły cztery wyrzutnie torpedowe kalibru 533 mm z zapasem 12 torped oraz 10 pocisków rakietowych P-70 Ametyst (w kodzie NATO SS-N-7 Starbright) o zasięgu 60 km lub P-120 Malachit (SS-N-9 Siren), umieszczone w odrębnych wyrzutniach zainstalowanych pomiędzy wewnętrznym i zewnętrznym kadłubem.



Typ Papa nie wszedł do produkcji seryjnej, do czego przyczyniły się ogromne koszty i długi okres produkcji prototypu, zbytnia hałaśœliwośœć podczas rozwijania pełnej prędkośœci oraz awaryjnośœć zainstalowanych reaktorów (jeden z nich uległ awarii podczas przeglądu okrętu w stoczni w 1980 roku). Dośœwiadczenia i technologie produkcji tytanowych kadłubów wykorzystano później przy produkcji jednostek typu Alfa (projekt 705).



Od 1988 K-222 znajduje się w rezerwie i obecnie oczekuje na rozmontowanie w swojej macierzystej stoczni.



 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 00:46   

Okręty podwodne projektu 949 (typu Granit / Antiej, kod NATO: Oscar) – radzieckie atomowe okręty podwodne zaprojektowane do zwalczania amerykańskich lotniskowcowych grup uderzeniowych.



Wyróżnia się 2 wersje jednostek tego typu:



* 949 Granit (w nomenklaturze NATO nazwany Oscar I)

* 949A Antiej (Oscar II)



Okręty typu Oscar II nadal pełnią służbę w Marynarce Wojennej Federacji Rosyjskiej i są jednymi z największych okrętów podwodnych w jej siłach.



Do typu Oscar II należał okręt K-141 "Kursk", który zatonął na Morzu Barentsa 12 sierpnia 2000 wraz z całą załogą.



Projekt 949 powstał w Centralnym Biurze Projektowym "Rubin" jako następca okrętów typu Echo II, przenoszących pociski rakietowe dalekiego zasięgu. Pierwszą jednostkę typu Oscar I zbudowano w latach 1978-1980 w stoczni w Siewierodwińsku, a do służby weszła ona w 1982 roku jako K-525 "Archangielsk". Po zbudowaniu drugiej jednostki, K-206 "Murmańsk", rozpoczęto produkcję przedłużonego o 11 metrów i lepiej wyposażonego typu Oscar II. Zrealizowano 11 jednostek tego typu.



Typ Oscar to konstrukcja dwukadłubowa. Zewnętrzny kadłub jest oddzielony od wewnętrznego (stalowego) 20-centymetrową warstwą gumy tłumiącą dźwięki. Wykonany został ze stopu stali o wysokiej zawartośœci niklu i chromu, która ma słabe właśœciwośœci magnetyczne i jest odporna na korozję. Stery głębokośœci mogą zostać całkowicie schowane w kadłubie. Wewnętrzny kadłub podzielony jest na 9 przedziałów, z których każdy może zostać odcięty od pozostałych w razie nagłej koniecznośœci. Podobnie jak większe okręty typu Typhoon, typ Oscar wyposażony został w kapsułę ratunkową zamontowaną w kiosku.



* 24 wyrzutnie pocisków rakietowych P-700 Granit (w kodzie NATO SS-N-19 Shipwreck) o zasięgu 550 km, zainstalowane pomiędzy kadłubem wewnętrznym i zewnętrznym, w dwóch rzędach po obu stronach kiosku, każda skierowana pod kątem 40 stopni do przodu. Osłonięte są 12 klapami (pod jedną klapą znajdują się 2 wyrzutnie).

* 4 wyrzutnie torpedowe kalibru 533 mm mogące wystrzeliwać pociski RPK-2 Viyuga (SS-N-15 Starfish).

* 4 wyrzutnie torpedowe kalibru 650 mm mogące wystrzeliwać przeciwokrętowe pociski RPK-6 Vodopad (SS-N-16 Stallion) o zasięgu 120 km.





 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 00:50   

Okręty podwodne projektu 627 - radzieckie okręty podwodne z napędem atomowym. Były to pierwsze radzieckie okręty z napędem jądrowym. W kodzie NATO nosiły oznaczenie November.



Prace nad nowymi okrętami podwodnymi rozpoczęły się w ZSRR w połowie lat 50. Jednostki były uzbrojone wyłącznie w torpedy. Na podstawie konstrukcji okrętów opracowano jednostki projektu 658 uzbrojone w pociski balistyczne. Z powodu nieszczelnośœci systemu chłodzenia reaktora załoga była narażona na zwiększone dawki promieniowania. Przyczyną awarii które zdarzały się na pokładach był krótki czas w którym opracowano i wdrożono okręty do produkcji, mimo to dorównywały one swoimi osiągami okrętom amerykańskim, a pod względem niektórych parametrów nawet je przewyższały.



"K-3 Leninsky Komsomol" w cztery lata po USS "Nautilus" zdobył w 1962 Biegun Północny. W kwietniu 1970 "K-8" zatonął w rejonie Zatoki Biskajskiej, zginęło 54 członków załogi.



Na "K-27" w ramach prowadzonych eksperymentów zainstalowano dwa chłodzone ciekłym metalem reaktory jądrowe.



W 2003 w czasie holowania do stoczni złomowej zatonął "K-159" w wyniku czego zginęło dwóch członków załogi.
 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 01:00   

Pozostałe rodzaje okrętów podwodnych:



Rosyjskie oznaczenie: Oznaczenie NATO:



Okręty podwodne projektu 1083 Paltus



Okręty podwodne projektu 615 Quebec



Okręty podwodne projektu 641B Tango



Okręty podwodne projektu 1910 Uniform



Okręty podwodne projektu 678 X-Ray



Okręty podwodne projektu 611 Zulu



Okręty podwodne projektu 685 Mike



Okręty podwodne projektu 865 Losos



Okręty podwodne projektu 1840 Lima



Okręty podwodne projektu 940 India



Okręty podwodne projektu 658 Hotel



Okręty podwodne projektu 629 Golf



Okręty podwodne projektu 659 Echo



Okręty podwodne projektu 690 Bravo



Okręty podwodne projektu 955 Borei



Okręty podwodne projektu 1710 Belouga
 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 01:03   

Bandera ZSRR









Bandera Federacji Rosyjskiej



 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 01:09   

Źródłó: Wikipedia.





Post ten powstał z przesłanek samolubnych. Ostatnio się zagłębiam w ten temat i potrzebny mi był w jednym miejscu spis łodzi:)



A może komuśœ pomogę zaspokoić ciekawośœć... np biorącą się z oglądania filmów takich jak "Polowanie na Czerwony Październik" czy "Karmazynowy przypływ" kiedy to słychać jak aktor wypowiada sekwencje:



"Sonar. Kontakt. Akula. Odległośœć 470m na 271stopniu. 22 węzły" :)
 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Sob 08 Mar, 2008 01:12   

Acha... proszę uważać na Akuły. Jedna ma rosyjskie oznaczenie Akuła czyli Nato Tajfun a druga Szczuka-B czyli Nato Akuła.
 
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Pon 10 Mar, 2008 22:04   

Troszeczkę więcej na temat Akuły bo okręt jest niesamowity:)





941 Akuła / SSBN Typhoon



Jednostki typu 941 są największymi okrętami podwodnymi jakie do tej pory zbudowano - między innymi posiadają basen kąpielowy z sauną dla załogi i ptaszarnię !!! Są to strategiczne okręty podwodne z napędem atomowym, przenoszące międzykontynentalne, balistyczne pociski rakietowe z głowicami nuklearnymi. W nomenklaturze radzieckiej okreśœlano je jako Rakietnyje Podwodnyje Korable Strategiczeskogo Naznaczenia (RPKSN), a klasyfikacja NATO nazywa je Nuclear Powered Ballistic Missile Submarine (SSBN - dosł. Submersible Ship Ballistic Nuclear). Współczesna terminologia Rosyjskiej Marynarki Wojennej klasyfikuje je jako Ciężkie Atomowe Rakietowe Krążowniki Podwodne.







Zostały one skonstruowane i zbudowane w stoczni Siewiernoje Maszinostroitielnoje Predprijatije (Sewmaszpredprijatije) w Siewierodwińsku, na wybrzeżu Morza Białego, w pobliżu Murmańska. Pierwsza jednostka klasy została przyjęta do służby w 1981. Ogółem zbudowano 6 okrętów tego typu (TK 208, 202, 12, 13, 17 i 20), z czego w służbie pozostaje do dzisiaj tylko trzy. TK 12 i TK 202 zostały wycofane w celu wykonania napraw, ale po przeciągających się pracach zostały (prawdopodobnie) skasowane. Pierwsza jednostka klasy czyli TK 208 została wycofana w 1992 roku celem przezbrojenia w nowe rakiety balistyczne RSM - 52 UTTH Grom (SS - NX - 28), ale również nie powróciła dotąd do służby. Pozostałe należą do rosyjskiej Floty Północnej, 1 Flotylli Okrętów Podwodnych z bazą w Nerpiczy. Miejscowośœć ta znajduje się na Półwyspie Rybackim (cz궜ć Półwyspu Kolskiego) nad zatoką Zapadnia Lica. Zatoka ta jest odnogą zatoki Motowskiej. Najbliższą większą miejscowośœcią jest Zaoziersk (dawniej Siewieromorsk - 7 lub Murmańsk - 150), ok. 45 kilometrów od granicy norweskiej.







Pewne zamieszanie w identyfikacji tych jednostek wprowadza ich nazwa. Prawdziwa, rosyjska nazwa tego typu jednostek brzmi Akuła (Rekin), notomiast w kodzie NATO są one znane jako klasa Typhoon. Problem polega na tym, że w Rosyjskiej Marynarce Wojennej istnieją inne okręty (ale są to atomowe podwodne okręty myśœliwskie), którym w kodzie NATO nadano właśœnie nazwę Akula podczas gdy ich właśœciwa nazwa to Szczuka B.







W konstrukcji tych okrętów zwraca przede wszystkim uwagę niezwykle szeroki kadłub. Projektanci z Siewierodwińska użyli niezwykłego układu dwóch równoległych wewnętrznych kadłubów sztywnych (prawdopodobnie podobnych do użytych w SSBNach typu Delta III), i trzeciego, mniejszego przedziału sztywnego, zawierającego centralę okrętu. Wnętrze kadłubów podzielone jest na 19 oddzielnych przedziałów - pomieszczeń o niezwykle mocnej budowie.



Taka konstrukcja okrętu zapewnia mu dużą odpornośœć na skutki ataku przeciwnika oraz, co dla rosyjskiej doktryny użycia strategicznych okrętów podwodnych jest bardzo ważne, możliwośœć przebijania grubej warstwy lodu bez obawy o uszkodzenie jednostki. W celu łatwiejszego kruszenia warstwy lodowej kiosk okrętu posiada wzmocnioną konstrukcję i chroniony jest specjalną, okrągłą osłoną, a wszystkie zainstalowane na nim urządzenia można całkowicie wciągnąć do wewnątrz. Jednostkę wyposażono w dwie śœluzy ewakuacyjne zlokalizowane po dwóch stronach kiosku.







Okręty klasy Tajfun są uzbrojone w 20 balistycznych pocisków rakietowych z głowicami nuklearnymi typu RSM - 52, kompleksu D - 19, okreśœlanych w kodzie NATO jako SS - N - 20 Sturgeon. Są to pociski strategiczne o zasięgu 8300 km, przy którym ich głowice osiągają celnośœć ok. 500 metrów. Każdy z nich ma masę startową 84000 kg i przenosi 10 niezależnych głowic nuklearnych (MIRV - Multiple Independently targetable Re-entry Vehicles), o mocy 100 kT trotylu każda. Rakiety nośœne mają trzy stopnie napędowe z silnikami na paliwo stałe. Zaprojektowano je w biurze konstrukcyjnym W.P.Makajewa. Długośœć rakiety wynosi 16 m, a śœrednica w najszerszym miejscu 2,4 m. Silosy rakiet umieszczone są przed kioskiem w dwóch równoległych rzędach. Mogą one startować spod wody, natomiast jeżeli okręt znajduje się na akwenie pokrytym lodem (takie są zresztą ogólne założenia użycia tych jednostek) okręt musi się wynurzyć, rozbijając przy tym lód, i odpalić pociski z powierzchni.







Okręty wyposażono również w dwie wyrzutnie torpedowe kalibru 650 mm, oraz cztery wyrzutnie kalibru 533 mm (sześœć kalibru 533 mm ?). Wszystkie są zlokalizowane w górnej cz궜ci dziobu, pomiędzy kadłubami sztywnymi. Służą do wystrzeliwania torped i pocisków rakietowych kilku typów, można ich używać również do stawiania min morskich. Maksymalny zapas torped i pocisków przeciwokrętowych wynosi max. 24 (12 ?) sztuki. Najcz궜ciej na pokładzie znajdują się torpedy typu 53 - 65K, SET - 65, SAET - 60M i/lub rakietotorpedy RPK - 6 Vodopod (SS - N - 16 Stallion), albo pociski 22/81R (SS - N - 15 Starfish) z głowicami nuklearnymi. Na kiosku jednostki zlokalizowano chowaną wyrzutnię rakiet przeciwlotniczych Strieła - 3 (SA - N - 8 Gremlin). Czasami twierdzi się, że na wyposażeniu jednostek pozostaje osiem naramiennych wyrzutni pocisków przeciwlotniczych Strieła - 2M (SA - 7 Grail) lub Igła - 1 (SA - 16 Gimlet). Uzbrojenie przeciwlotnicze ma służyć obronie okrętu gdy w celu odpalenia rakiet wynurzy się on spod lodu.







Jednostki typu Tajfun wyposażono w kadłubowy sonar aktywny i pasywny niskiej częstotliwośœci typu Gill L/F i sonar śœredniej częstotliwośœci do śœledzenia strzelań torpedowych, zainstalowane poniżej przedziału wyrzutni torpedowych. Ponadto zastosowano kompleks hydroakustyczny Skat.



W celu prowadzenia dozoru nawodnego/powietrznego zainstalowano radar pracujący w pasmach I/J, w kodzie NATO okreśœlany jako Snoop Pair. W celu zakłócania wrogich radarów zainstalowano system przeciwdziałania elektronicznego, w kodzie NATO nazywany Rim Hat. Stacje radiolokacyjne okreśœlane są rosyjskimi nazwami Albatros i Nakat - M. Ponadto Tajfuny są zaopatrzone w urządzenie identyfikacyjne swój - obcy Kriemnij - 2.







Komunikację zapewniają systemy łącznośœci radiowej Mołnia i łącznośœci satelitarnej Cunami. Anteny mogą być wynurzane z pozycji podwodnej na dwóch radiobojach. Komunikacja możliwa jest zarówno spod wody jak i spod lodu. Nawigacja prowadzona jest przy pomocy systemu Tobol i satelitarnego systemu nawigacyjnego Simfonija.



Napęd okrętu zapewniają dwa ciśœnieniowe reaktory atomowe chłodzone wodą, wytwarzające po 190 (200 ?) MW mocy jeden. Każdy z reaktorów wytwarza parę do zasilania jednej turbiny napędowej o mocy 50000 KM i czterech turbogeneratorów o mocy 3200 kW. Dodatkowo zastosowano dwa generatory napędzane silnikami wysokoprężnymi o mocy 800 kW każdy. Każdy reaktor z jedną turbiną napędową i dwoma turbogeneratorami zainstalowany jest w jednym z kadłubów mocnych. Pędnikiem jednostki są dwie śœruby nastawne (stałe ?) o siedmiu płatach.







Długośœć: 172 m (175,6 m ?)

Szerokośœć: 23,3 m (22,8 m ?)

Wypornośœć na powierzchni: 23200 ts (24500 ts ?)

Pełna wypornośœć w zanurzeniu: 48000 ts (33800 ts ?????)

Prędkośœć na powierzchni: 12 w (16 w ?)

Prędkośœć w zanurzeniu: 25 w (27 w ?)

Czas przebywania w morzu: 120 dni

Załoga: 160 osób (150 osób ?)







Źródło: http://www.greendevils.pl
 
 
 
aldek1944
zastępca komendanta plutonu


Dołączył: 25 Mar 2006
Posty: 962
Wysłany: Wto 11 Mar, 2008 14:54   

Cudo... .:-):-):-)
 
 
aldek1944
zastępca komendanta plutonu


Dołączył: 25 Mar 2006
Posty: 962
Wysłany: Wto 11 Mar, 2008 14:57   

O, zostałem kapitanem:-)

Jednak nie tego okretu.. :-)

Wolę bunkry i podziemia:-).
 
 
henrix87
zastępca komendanta drużyny



Dołączył: 29 Lis 2006
Posty: 451
Skąd: Inowrocław
Wysłany: Wto 11 Mar, 2008 19:00   

Ale jeżeli te umocnienia lądowe zabezpieczymy też fosa... to ja na ochotnika tą fosę dozbroję:-)
 
 
 
Krawiec 
komendant plutonu



Dołączył: 20 Mar 2006
Posty: 1162
Wysłany: Wto 11 Mar, 2008 20:42   

nie chcialbym sluzyc na zadnym z tych okretów...od lat wiadomo ze flota wodna naszego sasiada jest w oplakanym stanie.tylko ruskie samloty!
 
 
aldek1944
zastępca komendanta plutonu


Dołączył: 25 Mar 2006
Posty: 962
Wysłany: Śro 12 Mar, 2008 14:50   

Tak jest:-)Ruskie samoloty sa lepsze,niz ten złom co dostalismy od amerykańców,którzy wyczyśœcili swoje szrotowiska ze zbędnego szmelcu i jeszcze skasowali za to ładne pare dolców:-( od Polaczków.
 
 
orderek 
zastępca komendanta plutonu



Dołączył: 25 Wrz 2007
Posty: 930
Skąd: INOWROCŁAW
Wysłany: Czw 13 Mar, 2008 15:08   

i o to chodzi w polityce -albo my ich albo oni nas przekreca, a lodeczki niczego sobie.
 
 
gogo-dimpek 
pomocnik komendanta drużyny
Homo-wratislawienses



Wiek: 51
Dołączył: 14 Sty 2014
Posty: 381
Skąd: Wrocław
Wysłany: Sob 25 Sty, 2014 23:19   

Czy przypadkiem ten nasz obecny flagowy okręt podwodny czyli "Orzeł" o którym mówi się że jest podobno "...z gumy...", tylko nie wiem dlaczego taka krąży o nim fama. Nie jest to akurat typ "Kilo"?
I jeszcze jedno możliwe że kolega Henrix zauważył to że większość terminów określających typy radzieckich i rosyjskich łajb podwodnych w terminologii używanej przez NATO. To są nazwy flag "MKS" (Międzynarodowy Kod Sygnałowy).
_________________
Były "niezrzeszony" z Wrocławia
 
 
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  

Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group

Kopiowanie wszelkich treści zawartych na forum bez zgody administracji i autorów tematów/postów zabronione!

Administracja forum nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy - są one własnością ich autorów.