FORUM OCALIĆ OD ZAPOMNIENIA

[general]

Na terenie Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau w Ośœwięcimiu znajduje się niecodzienny eksponat, który nie pochodzi z czasów istnienia niemieckiego nazistowskiego obozu koncentracyjnego. Jest nim szubienica, pod którą nikt nie składa nigdy kwiatów. To na niej sześœćdziesiąt lat temu został stracony w dniu 16 kwietnia 1947 roku wyrokiem Najwyższego Trybunału Narodowego w Polsce założyciel i pierwszy komendant KL Auschwitz, SS-ObersturmbannfĂźhrer Rudolf Hőss.





Rudolf Franz Ferdinand Hőss urodził się 25 listopada 1900 r. w Baden-Baden. Od szóstego roku życia wychowywał się wraz z dwiema młodszymi siostrami w Mannheim, gdzie ukończył 5 klas gimnazjum humanistycznego. Jego rodzice byli właśœcicielami dobrze prosperującego przedsiębiorstwa handlowego, zajmującego się sprzedażą kawy i herbaty. Ich życzeniem było, aby syn został księdzem, a w przyszłośœci misjonarzem. Młody Rudolf nie przejawiał jednak w tym kierunku żadnego powołania, zainteresował się natomiast służbą wojskową. W wieku 14 lat utracił ojca, a gdy miał 17 lat i służył już w wojsku, zmarła mu matka.



Dnia 1 sierpnia 1916 r. jako ochotnik został wcielony do oddziału kawalerii niemieckiej. Odkomenderowany wraz z nim do Turcji, która w pierwszej wojnie śœwiatowej sprzymierzona była z Niemcami i Austrią, brał udział w walkach na froncie azjatyckim, otrzymując stopień podoficerski i liczne odznaczenia.

Do Niemiec powrócił w 1919 r., gdzie rozpoczął działalnośœć w oddziałach ochotniczych, które zwalczały między innymi powstańców polskich w Wielkopolsce i na ŒŚląsku.

Młody awanturnik brał udział w licznych akcjach wojskowych tych oddziałów i już po ich rozwiązaniu, w 1922 r. zetknął się z Adolfem Hitlerem, niezwłocznie zgłaszając swój akces do Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotniczej (Nazionalsozialistische Deutsche Arbeitpartei – w skrócie NSDAP). W tej partii otrzymał numer legitymacji 3240 i wkrótce wykazał szczególną aktywnośœć w ruchu hitlerowskim, biorąc udział w mordzie kapturowym na osobie nauczyciela Waltera Kadowa w nocy z 31 maja na 1 czerwca 1923 r.

Nauczyciel ten miał rzekomo wydać w ręce Francuzów Alberta Schlagetera, który następnie został przez nich rozstrzelany za prowadzenie antyfrancuskiej akcji sabotażowej w Zagłębiu Ruhry.

Mord miał przebieg wyjątkowo okrutny i ohydny. Po uczcie pijackiej, w której uczestniczył między innymi Martin Bormann, przyszły szef kancelarii partyjnej NSDAP, uprowadzono Kadowa do lasu, pobito go i na wpół żywemu poderżnięto gardło, ostatecznie dobijając go dwoma strzałami.

Za współudział w tym zabójstwie Rudolf Hőss został aresztowany i w kilka miesięcy później skazany na dziesięć lat więzienia. Przedterminowo zwolniony na podstawie ustawy amnestyjnej z lipca 1928 r. podjął pracę na roli, początkowo w Brandenburgii, później na Pomorzu, gdzie zawarł związek małżeński z osadniczką Hedwig Hensel. Tamże przyszło na śœwiat ich troje dzieci. Czwarte urodziło się już w Dachau, a piąte w Ośœwięcimiu.



Namówiony przez ReichsfĂźhrera SS Heinricha Himmlera, z którym znał się z poprzednich lat, wstąpił w 1934 r. do kierowanej przez niego organizacji SS i wkrótce zmienił pracę rolnika na służbę w tej zbrodniczej formacji. Rozpoczął ją w obozie koncentracyjnym w Dachau, gdzie wykłady ideologiczne prowadził sam Theodor Eicke, twórca i organizator nazistowskich obozów.

Początkujący esesman okazał się pojętnym uczniem i szybko wdrażał się w „rzemiosło”, którym była śœmierć. W 1938 r. został przeniesiony do KL Sachsenhausen, awansując w roku następnym na zastępcę komendanta tego obozu w stopniu kapitana SS.

Obóz koncentracyjny Sachsenhausen był położony w pobliżu Berlina i w obecnej sytuacji Hőss mógł cz궜ciej przebywać w stolicy Niemiec, gdzie w urzędach na kluczowych stanowiskach znajdowało się wielu jego dawnych kolegów z oddziałów ochotniczych. Spotkania z nimi umożliwiły mu jeszcze lepsze poznanie idei i zamiarów nazistów, którzy stanowili siłę wszechogarniającą III Rzeszę.

W czasie drugiej wojny śœwiatowej uczniowie Theodora Eickego i podwładni Heinricha Himmlera w pełni wykażą się swoimi katowskimi umiejętnośœciami. Jeden z nich szczególnie wyróżniający się sumiennośœcią w spełnianiu obowiązków rozpocznie budowę największego niemieckiego nazistowskiego obozu w Ośœwięcimiu-Brzezince. Będzie nim Rudolf Hőss, którego zbrodnicze dzieło przyniesie bezmiar niewysłowionych cierpień i pochłonie setki tysięcy ofiar.



Tego wyjątkowo gorliwego esesmana mianowano komendantem KL Auschwitz wiosną 1940 r., w którym początkowo więzieni byli prawie sami Polacy, ponieważ obóz ten miał służyć jako instrument terroru do podbitego narodu polskiego i być miejscem izolacji, a następnie eksterminacji wielu tysięcy polskich patriotów. Stopniowo przekształcił się jednak w miejsce zagłady jeńców sowieckich, Żydów, Cyganów i ludzi innych narodowośœci.

Jakiż kontrast tworzył przerażający los więźniów różnych narodowośœci i ofiar żydowskich przywożonych bezpośœrednio do komór gazowych z wygodnym i dostatnim życiem rodziny Rudolfa Hőssa, która mieszkała w piętrowej willi położonej w niewielkiej odległośœci od małego krematorium i kolczastych drutów otaczających obóz macierzysty w Ośœwięcimiu. Niedaleko znajdowała się komendantura, w której miał swój gabinet troskliwy ojciec mieszkającej obok siedmioosobowej rodziny.

Warunki mieszkaniowe – napisze Rudolf Hőss – były doskonałe: „Dzieci mogły szaleć do woli, żona miała tyle ulubionych kwiatów, że czuła się wśœród nich jak w raju”. Sama zaśœ Hedwig Hőss mawiała: „Tu żyć i tu umierać”.

Były więzień KL Auschwitz, Stanisław Dubiel, numer obozowy 6059 w swojej powojennej relacji podał: „W dniu 6 kwietnia 1942 r. odkomenderowany zostałem jako ogrodnik do domu komendanta obozu, Rudolfa Hőssa (...). Rodzina jego opuśœciła Ośœwięcim w lecie 1944 r. Pracując w ogrodzie oraz gospodarstwie domowym Hőssa miałem możnośœć obserwować z bezpośœredniej bliskośœci zarówno jego jak i jego rodzinę. Hőss bardzo często w ciągu dnia zachodził do domu, bardzo często jeździł konno lub różnymi śœrodkami lokomocji po terenie całego obozu, zaglądając wszędzie i wszystkimi sprawami obozowymi się interesował. Najmniej przebywał w swoim biurze. Akta spraw wymagających jego podpisu przynoszono mu do domu i tam je załatwiał. W domu swoim przyjmował często różnych dygnitarzy SS, między innymi dwukrotnie Himmlera. W czasie pierwszego pobytu Himmler rozmawiał bardzo serdecznie z Hőssem i jego żoną. Brał dzieci Hőssa na kolana, dzieci nazywały go „Onkel Heini” (...). W czasie wszystkich tych odwiedzin Hőssowie urządzali dla gośœci wspaniałe przyjęcia. (...) Hőssowie nagromadzili w tzw. Haus Hőss tyle towarów, że na ich przewiezienie po przeniesieniu Hőssa potrzebne były cztery wagony kolejowe”.

Jeden z pierwszych więźniów politycznych KL Auschwitz, Edward Wrona, numer obozowy 206 zeznał z kolei, że Klaus, najstarszy syn Hőssa, strzelał z procy bądź wiatrówki do kolumn więźniarskich.

Cytowany już Stanisław Dubiel stwierdził także, że Hőss pozwalał Klausowi strzelać z prawdziwego rewolweru i karabinka, a w obszernym ośœwiadczeniu znajdującym się w muzeum ośœwięcimskim dodał, że karabinek miała i najstarsza córka. Dzieci spotykając pracującego w ogrodzie Dubiela, rzucały w jego kierunku pogróżki: „My ciebie, polska śœwinio, zastrzelimy”.

Rodzina Hőssa doskonale wiedziała, co dzieje się w położonym obok obozie, ponieważ tragiczne wydarzenia, które miały tam miejsce, widoczne były z okien ich domu.



Kiedy wiosną 1945 r. III Rzesza chyliła się ku upadkowi. Rudolf Hőss przebywający w głębi Niemiec zostawił swoją rodzinę w Holsztynie, sam zaśœ zameldował się u ReichsfĂźhrera SS Heinricha Himmlera, który w tym czasie przebywał we Flensburgu. Spotkał histerycznie śœmiejącego się człowieka, który swoim podkomendnym wydał rozkaz: „Dajcie nura do armii!”

Były komendant obozu ośœwięcimskiego ukrywał się pod zmienionym nazwiskiem Franz Lang jako rzekomy bosman, przebywający przez pewien czas w szkole łącznośœci marynarki niemieckiej na wyspie Sylt. Później dostał się do niewoli w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec i został przez Anglików zwolniony z jenieckiego punktu zbornego do pracy na roli w gospodarstwie położonym pod Flensburgiem.

Tymczasem trwały intensywne poszukiwania twórcy KL Auschwitz-Birkenau, największego przestępcy w dziejach ludzkośœci. Akcję poszukiwawczą pod kryptonimem „Stóg siana” prowadził brytyjski prokurator w stopniu pułkownika – Gerald Draper, który odwiedziwszy Polskę pod koniec lat siedemdziesiątych tak wspominał tamte chwile: „W końcu natknęliśœmy się jednak na trop. Prowadził do małej farmy w północnych Niemczech, niedaleko Flensburga, blisko granicy z Danią.

Wszystko wydawało się bardzo prawdopodobne. Był to teren, gdzie ukrywało się i próbowało przekroczyć granice wielu przestępców, wśœród nich Himmler. (...) Stąd skoncentrowaliśœmy nasze obserwacje na tym terenie, szukając Rudolfa Hőssa. Sęk w tym, że mieliśœmy tylko jedno jego zdjęcie sprzed lat, w letnim mundurze SS, a czas i okolicznośœci mogły go bardzo zmienić. (...) Dwaj młodzi oficerowie brytyjscy czatowali z tym jednym zdjęciem w rowie opodal farmy i obserwowali pracującego w polu człowieka. Bardzo zła widocznośœć nie pozwalała stwierdzić, czy to rzeczywiśœcie był Hőss. Czatujący zachowywali się niezwykle ostrożnie. Było coraz ciemniej. Obserwowany mężczyzna wrócił na farmę, ale nie wszedł do głównego budynku, tylko po drabinie dostał się na strych jednego z zabudowań gospodarczych. Był to dobry znak. ŒŚwiadczył, że śœledzony nie jest na tej farmie gospodarzem tylko robotnikiem (gospodarza nie było – przebywał w tym czasie w niewoli amerykańskiej). (...) Oficerowie długo jeszcze pozostawali w bezruchu. Dopiero między pierwszą a drugą w nocy wspięli się po drabinie, gwałtownie otworzyli drzwi pomieszczenia, w którym spał obserwowany, zapalili śœwiatło i zawołali: „Hőss wstań, jesteśœ aresztowany!” (...) Założyli mu kajdanki, sprowadzili na dół po drabinie i wsadzili do jeepa. (...) Tego samego dnia około godziny dziesiątej rano zobaczyłem Hőssa po raz pierwszy. Stał przede mną na dziedzińcu więziennym, nieogolony, brudny, przestraszony. Dla mnie było to wielkie przeżycie”.

Przedstawione powyżej zdarzenie miało miejsce w nocy z 11 na 12 marca 1946 roku. W sumie Rudolf Hőss ukrywał się pod przybranym nazwiskiem blisko rok.



Wkrótce będzie on zeznawał jako śœwiadek obrony przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze, który sądził głównych nazistowskich zbrodniarzy wojennych. Następnie wydano go władzom polskim i 25 maja 1946 r. przewieziono samolotem do Warszawy.

W Polsce na podstawie dekretu z 22 stycznia 1946 r. został utworzony Najwyższy Trybunał Narodowy, który był krajowym odpowiednikiem Międzynarodowego Trybunału Wojskowego w Norymberdze.

Proces Rudolfa Hőssa przed Najwyższym Trybunałem Narodowym w Warszawie toczył się w dniach od 11 do 29 marca 1947 r. Biorąc pod uwagę liczbę ofiar obozu ośœwięcimskiego, był to jedyny i największy proces o masową eksterminację. Dotychczas nikt bowiem w dziejach ludzkośœci nie był oskarżony o spowodowanie śœmierci setek tysięcy ludzi.

Hőss bronił się bardzo spokojnie i z pełną śœwiadomośœcią swego losu. „Każdy Niemiec, każdy oficer SS robiłby na moim miejscu to samo – ośœwiadczył – rozkaz był rozkazem, a my chcieliśœmy wygrać wojnę (...)”.

Wyrok śœmierci ogłoszony 2 kwietnia 1947 r. przyjął również spokojnie, śœwiadom swej winy i przygotowany na taki wynik procesu od samego początku.

W procesie tym zeznawali śœwiadkowie niemal z całej Europy, byli więźniowie KL Auschwitz-Birkenau, a wydarzenie to odbiło się głośœnym echem w prasie polskiej i zagranicznej. Była to bowiem jedna z największych spraw sądowych w Polsce i na śœwiecie.



O jej finale informował między innymi katowicki „Dziennik Zachodni”. W numerze 104 z dnia 17 kwietnia 1947 r. można przeczytać: „Dnia 16 bm. o godzinie 10 przed południem został wykonany wyrok śœmierci na Franciszku Ferdynandzie Rudolfie Hőssie (...). Już w przeddzień egzekucji przybyły do Ośœwięcimia tysiące osób, rekrutujące się głównie spośœród byłych więźniów politycznych lub rodzin po zmarłych i rozstrzelanych ofiarach obozów koncentracyjnych, pragnących wziąć udział w akcie sprawiedliwośœci. Najwyższe władze sądowe oraz czynniki rządowe dla zapobieżenia niezdrowej sensacji przełożyły jednak termin egzekucji na dzień następny (...) wyrok został wykonany w śœrodę dnia 16 bm. O godzinie 8.15 przed budynkiem tzw. wydziału politycznego (gestapo obozowe) ukazało się auto z przewodniczącym Najwyższego Trybunału Narodowego (...). Wkrótce potem nadjechały dwa auta ciężarowe, z których pierwsze pod silną eskortą wojska przewiozło (z więzienia w Wadowicach – dop. A.C.) na teren zbrodni Rudolfa Hőssa (...). Do czasu wykonania wyroku Hőss został osadzony w gmachu komendantury i nie przedstawił żadnych próśœb ani życzeń z wyjątkiem chęci napicia się kawy (...). Na pół godziny przed egzekucją jeńcy niemieccy na placu sąsiadującym z krematorium ustawili szubienicę (w pobliżu willi, w której mieszkał – dop. A.C.). Hőss w towarzystwie księdza oraz kilku żołnierzy został podprowadzony pod szafot, gdzie mu został odczytany wyrok (...). Wśœród ogólnej ciszy prokurator Mazurkiewicz ośœwiadczył: „Zarządzam wykonanie wyroku”. Kat Ośœwięcimia i największy zbrodniarz w dziejach śœwiata zawisł (...). Po 15 minutach lekarz urzędowy dokonał obdukcji zwłok stwierdzając zgon. Sprawiedliwośœci stało się zadośœć”.



Materiał pobrany ze strony http://www.polskiejutro.com



A oto krótki filmik o Rudolfie Hőssie:

http://pl.youtube.com/wat...feature=related