FORUM OCALIĆ OD ZAPOMNIENIA

[Szeregowy]

Może wydać Wam się dziwne, że umieśœciłem tu, tak mało znaną postać, która wyda się Wam przy takich wielkich, już tu zamieszczonych, mało znaczącą.

Znany jest z epizodu wojny z 1939r. i o zgrozo, dzięki szwedzkiemu zespołowi Sabaton. Powiem Wam, że z tego dowodu czuję mały niesmak, iż tak traktujemy swoich bohaterów.

Zamieszczoną biografię potraktuję jako swoistą rehabilitację z mojej strony i ukłon w kierunku tego mało znanego, ale jakże Bohaterskiego człowieka. Mam nadzieję, że dzięki temu, ta heroiczna postać zostanie przez wiele osób poznana i doceniona.

Czymże jest naród jeśœli nie zna swojej historii i nie pamięta swoich bohaterów..

Pewnie nie jedna osoba z Was, pomyśœli sobie:ale z tego gośœcia pozer! Otóż nie, uważam, że ten człowiek zasługuje na to,by znaleźć się w gronie postaci, które zapisały się w kartach naszej historii.





http://www.fotosik.pl





Władysław Raginis (ur. 27 czerwca 1908 w Dźwińsku, (ob. Daugavpils na Łotwie), zm. 10 wrześœnia 1939) – kapitan Korpusu Ochrony Pogranicza, heroiczny dowódca bitwy pod Wizną.

W czasie kampanii wrześœniowej 1939 dowodził odcinkiem jednego z punktów oporu w okolicach Wizny. Dowodząc 720 żołnierzami (w tym 20 oficerów) bronił powierzonego mu odcinka przed nacierającym XIX Korpusem Armijnym pod komendą gen. Heinza Guderiana liczącym 42 200 żołnierzy, w tym 1200 oficerów[1]. Podczas obrony Wizny, zwanej również polskimi Termopilami, kpt. Władysław Raginis oraz por. Stanisław Brykalski złożyli przysięgę, że żywi nie oddadzą bronionych pozycji. W polskiej historiografii istnieje niepotwierdzony przekaz, iż po trzech dniach niemieckiego natarcia, gen. Guderian zagroził, że jeśœli polscy żołnierze się nie poddadzą, rozstrzela jeńców wojennych. Pomimo groźby, obrona ostatniego punktu oporu – bunkra dowodzenia na Strękowej Górze – trwała nadal, aż do wyczerpania się zapasów amunicji. Wówczas Raginis, około godziny 12 w południe 10 wrześœnia, rozkazał swoim żołnierzom złożyć broń i oddać się do niewoli. Następnie, ciężko ranny, dopełnił słów złożonej przysięgi – pozostał na stanowisku dowodzenia i popełnił samobójstwo rozrywając się granatem.

W Wiźnie po wojnie umieszczono tablicę z napisem: Przechodniu, powiedz Ojczyźnie, żeśœmy walczyli do końca, spełniając swój obowiązek.

Rodzina kpt. Raginisa została oficjalnie powiadomiona o jego śœmierci pod Wizną dopiero po 3 latach – w 1943 r. Maria Morawska, siostra kapitana, otrzymała zawiadomienie poprzez PCK z okreśœleniem, że Władysław Raginis służył w Korpusie Ochrony Pogranicza.

13 maja 1970 r. kapitan został pośœmiertnie odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari.

Służba wojskowa [edytuj]

Po ukończeniu Gimnazjum w Wilnie, w 1927 r. wstąpił do Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie k. Ostrowi Mazowieckiej. Po jej ukończeniu, kontynuował edukację wojskową w Oficerskiej Szkole Piechoty, którą ukończył w stopniu podporucznika latem 1930 r. Następnie pełnił służbę w 76 Pułku Piechoty w Grodnie jako dowódca plutonu. W połowie lat 30. pełnił również funkcję instruktora-wykładowcy w Szkole Podchorążych Piechoty, której był absolwentem.

W 1939 r., w formie wyróżnienia, otrzymał przydział do elitarnego Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 3 kompanii batalionu ciężkich karabinów maszynowych "Sarny" pod komendą ppłk. Nikodema Sulika .

27 sierpnia 1939 r. obsadził wraz ze swoją kompanią schrony bojowe twierdzy Osowiec.

2 wrześœnia 1939 r. mjr Jakub Fober, opuszczając ze swym batalionem "Wiznę", przekazał kpt. Raginisowi dowództwo nad całośœcią obrony odcinka "Wizna" tj. pasa o szerokośœci 9 km, który był fragmentem linii obronnej Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” gen. Czesława Młot-Fijałkowskiego na rzekach Narwi i Biebrzy, osłaniającej prawe skrzydło polskiego ugrupowania. „Wizna” zamykała ważną arterię komunikacyjną, szosę Łomża – Białystok i drogę Zambrów – Osowiec.