Chociaż kaliber 122mm nie był nowym w rosyjskim sprzęcie artyleryjskim (haubica wz.1910) w drugiej połowie lat 30-tych XX wieku pojawiły się głosy by kaliber ten ograniczyć do 105mm. Po prostu wszystkie powstałe do tej pory konstrukcje miały zbyt dużą masę. By rozstrzygnąć pata dotyczącego tej kwestii w marcu 1937 roku zorganizowano specjalną naradę z uczestnictwem samego Stalina. Tam, to zadecydowano o pozostaniu przy kalibrze 122mm do czego walnie przyczynił się konstruktor sprzętu artyleryjskiego Fiodor F. Pietrow, twórca m.in. haubicoarmaty kalibru 152mm MŁ-20. Jemu to zlecono prace nad nowym działem. Początkowo samotnie potem wraz z S. Diernow, A Ilin, P. Czernych, A. Drozdow, A. Bałuszew i N. Konstrulin pracowali nad różnymi wariantami konstrukcji. Prototyp docelowego działa powstał jeszcze w 1937 roku. Po czym został przyjęty do uzbrojenia i od 1941 roku skierowany do produkcji seryjnej.
Haubica wzór 1938 przeznaczona jest do wykonywania zadań związanych z unieszkodliwianiem siły żywej przeciwnika znajdującej się w terenie otwartym czy też ukryciu, zwalczania pojazdów opancerzonych i sprzętu artyleryjskiego przeciwnika. W budowie można wyróżnić dwa podstawowe elementy: lufę z zamkiem oraz łoże. Lufa posiadająca 36 bruzd składa się z rury rdzeniowej osadzonej luźno w spawanym płaszczu (początkowo płaszcz nie był spawany, lecz kuty) oraz nasady zamkowej. Zamek haubicy otwiera się i zamyka za pomocą obrotu korbą. Iglica jest napinana i zwalniana poprzez cięgło odciągające kurek. By zapewnić większe bezpieczeństwo obsłudze, w zamku zamontowano bezpiecznik, który przy niewypale otwiera zamek w celu jego usunięcia tylko po wykonaniu dodatkowych czynności. Przy oddaniu strzału łuska usuwana jest z zamka dzięki wyrzutnikowi. Podczas strzału ruch lufy do tyłu może wynieść 110 cm, jest on hamowany poprzez wrzecionowy opornik (wypełniony płynem glicerynowy), natomiast do położenia początkowego lufa powraca dzięki zawierającemu płyn i sprężone powietrze hydropneumatycznemu powrotnikowi. Zakładane podniesienie lufy uzyskiwane jest dzięki systemowi zębatych i ślimakowych przekładni tworzących wspólnie mechanizm podniesieniowy, do ustawiania lufy w żądanym kierunku służy mechanizm kierunkowy. Stabilizację haubicy zapewniają dwa spawane (wcześniej nitowane) ogony zakończone wbijanymi w ziemię lemieszami. Do celowania używano celownika M30C. W haubicy M30 stosowana jest dwudzielna amunicja: stalowy granat odłamkowo-burzący OF-462, stalowo-żeliwny granat odłamkowy O-460A i O-462A, pocisk kumulacyjny BP-460A, bezwirowy pocisk kumulacyjny BK-463 (oraz jego odmiany U i UM), pociski oświetlające, dymne, ślepe, szkolne i treningowe.
Od 1943 roku do końca XX wieku haubica używana była przez pododdziały WP. Pierwsze sztuki otrzymała oczywiście 1 Dywizja Piechoty im. T. Kościuszki. W 1949 roku na stanie WP było 430 haubic wz. 1938. Ich liczba drastycznie się zwiększyła od 1951 roku, kiedy to została uruchomiona ich produkcja licencyjna osiągając 50-60 sztuk wytwarzanych miesięcznie. W połowie lat 80-tych w ówczesnym LWP haubicę M-30 poddano niewielkiej modernizacji tworząc wariant określany jako wz. 1938/85 zmieniając układ jezdny na koła ze sprężonym powietrzem (ze Stara 266), modernizując mechanizm podniesieniowy (dodatkowe pokrętło z lewej strony), dodano dodatkowy zespół odpalający wyposażony w rękojeść spustową, oprócz celownika M30C haubica otrzymała dodatkowy celownik PGO-9H przewidziany do prowadzenia ognia na wprost.
Haubica M-30 była także produkowana w Chinach pod oznaczeniem Typ 54.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
Album
